မန္း၀င္းေမာင္ အတၳဳပတၱိ အပိုင္း (၁၀)

ေဖေဖၚ၀ါရီ ၂၇၊ ၂၀၀၉

ဆြဲတဲ့ေနရာမွာ လဲ တသမတ္တည္း မဟုတ္ဆြဲလုိက္၊ ရပ္လုိက္လုပ္ေတာ့ ခံရတဲ့လူဟာ တေအာ္ထဲေအာ္ ေနရၿပီး ညေနၾကမွ အသံေပ်ာက္သြားပါတယ္လုိ႕ ထပ္မံ သိရွိရတယ္။ ရြာထဲရွိအိမ္တခ်ဳိ႕မွာ လဲ ေသနတ္ဒဏ္ေၾကာင့္ ေပါက္ၿပဲေနတာ ေတြ႕ရသလုိ ရြာနည္းစပ္သစ္ပင္ ေတြမွာ လဲက်ဳိးပဲ့ေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။

ဟသၤာရြာကုိ ပါပါတုိ႕ေရာက္တဲ့ေန႕ဟာ ကခ်င္အမ်ဳိးသားႏွင့္ ခ်ိန္းဆုိထားေသာ ေန႕ျဖစ္ပါတယ္။ ညမုိးခ်ဳပ္ေသာ္လည္း ေပၚလာသည္ကုိ မေတြ႕ရပါ။ ေနာက္တစ္ေန႕ ထပ္မံေစာင့္ပါတယ္။ သို႕ေသာ္ အရိပ္အေရာင္မွ် မေတြ႕။

ႏုိဝင္ဘာလ (၁ဝ) ရက္သုိ႕မဟုတ္ (၁၁) ရက္မွာ ဟသၤာရြာသုိ႕ သူအေရာက္လာမယ့္အေၾကာင္း ျမေတာင္ ေတာရမွာ ဦးေစာေအာင္ခင္လွ ေရွ႕တြင္ ပါပါကုိသူ ေျပာတယ္။ သူလာႏုိင္ေအာင္လဲ သူ႕ကုိ ေရႊဒဂါးတစ္ျပား ေပးထားတယ္။ ခ်ိန္းဆုိထားတဲ့ရက္ကုန္ဆုံးသြားေသာ္လည္း ေပၚလာႏုိးနဲ႕ ပါပါတုိ႕ ေနာက္ထပ္တစ္ရက္ေစာင့္ရန္ ဆုံးျဖတ္တယ္။
ဟသၤာရြာမွာ ကခ်င္အမ်ဳိးသားကုိ ေစာင့္ေစာင့္ေမွ်ာ္ရင္း ပါပါတုိ႕နဲ႕ပါလာတဲ့ ပုိးဖ်င္ အဝါေရာင္ေျမပုံကုိ ထပ္မံေလ့လာၾကတယ္။ တေကာင္းမွာ ရွိစဥ္ ေလ့လာၿပီးသား ျဖစ္တဲ့အတြက္ ထပ္မံေလ့လာျခင္း ျဖစ္တယ္။ လမ္းျပအျဖစ္ ကခ်င္အမ်ဳိးသားလာသည္ျဖစ္ေစ၊ မလာသည္ျဖစ္ေစ ပါပါတုိ႕ ေရႊဂူဘက္သုိ႕ ဦးတည္ၿပီး သြားရန္ ဆုံးျဖတ္ၾကတယ္။ ၎မွ တဆင့္ ျမစ္ႀကီးနားကုိ သြားရန္ ျဖစ္တယ္။ မသြားဘူး မလာဘူးတဲ့ေနရာျဖစ္ေသာ္လဲ ပုိးဖ်င္အဝါေရာင္ေျမပုံဟာ ပါပါတုိ႕အတြက္ လမ္းျပသဘြယ္ ျဖစ္ေနပါတယ္။

ေနာက္ထပ္တစ္ရက္ပုိေစာင့္ေသာ္လည္း၊ ကခ်င္အမ်ဳိးသားဟာ ေပၚမလာပါ။ (ပါပါဝန္ႀကီးအျဖစ္ ကခ်င္ျပည္နယ္ေရာက္စဥ္ ဟသၤာမွာ ပါပါတုိ႕နဲ႕ ခ်ိန္းဆုိထားတဲ့ ကခ်င္အမ်ဳိးသားကုိ ျပန္လည္ ေတြ႕ဆုံပါတယ္။ ပါပါသူ႕ကုိ ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႕ရဲ႕အဖြဲ႕မွာ အမွဳထမ္း ေနပါတယ္။ ဟသၤာရြာသုိ႕ သူမလာႏုိင္တဲ့အေၾကာင့္း သူ႕ဇနီးမ်က္ႏွာ ျမင္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္လုိ႕ သူေျပာျပပါတယ္။

ပါပါတုိ႕လဲ မူလ အစီအစဥ္အတုိင္း ဦးစံဒြန္းႏွင့္ ေဒၚစကာ တုိ႕ကုိ ႏွဳတ္ဆက္ၿပီး ဟသၤာရြာမွ ထြက္ခြာသြားပါတယ္။) (ပါပါဝန္ႀကီးအျဖစ္ ကသာကုိ နယ္လွည့္ထြက္ရာ ဦးစံဒြန္းႏွင့္ ေဒၚစကာတုိ႕အေၾကာင္းကုိ စုံစမ္းေမးျမန္းတယ္။ ဦးစံဒြန္းေတာ့ ေသဆုံးသြားၿပီး သိရွိရတယ္။ ေဒၚစကာကုိ ရန္ကုန္္အလည္ လုိက္ဘုိ႕ ပါပါေခၚလာပါတယ္။ ပါပါသမၼတျဖစ္ေတာ့လဲ ေဒၚစကာကုိ အလည္ေခၚပါေသးတယ္) ဟသၤာရြာမွ ပါပါတုိ႕ ေလွဘုိရြာကုိ သြားၾကပါတယ္။ ၎မွတစ္ဆင့္ ေရႊလီျမစ္ကမ္းမွာ ရွိတဲ့အင္းရြာသုိ႕ ေရာက္ရွိသြားပါတယ္။ အင္းရြာသူႀကီးအိမ္မွာ တည္းခုိပါတယ္။

သူႀကီးအိမ္ဟာ သစ္သားႏွစ္ထပ္ အိမ္ႀကီးျဖစ္ပါတယ္။ အိမ္ႀကီး ျဖစ္ေသာ္လည္း စစ္ေျပးမ်ားလာေရာက္ခုိလွဳံ ေနပါသျဖင့္ တစ္အိမ္လုံး လူျပည့္ေနပါတယ္။ ေရာက္စမွာ သူႀကီး အိမ္အလွဴမ်ား ရွိေနသလားလုိ႕ ထင္ရပါတယ္။ လူပင္မ်ားေသာ္လည္း ပါပါတုိ႕ကုိ ဧည့္ဝတ္ေက်ပြန္စြာ ဧည့္ခံ ေကၽြးေမြးပါတယ္။



ေရႊလီျမစ္သည္ တ႐ုတ္ျပည္တြင္ ျမစ္ဖ်ားခံ၍ ျမန္မာျပည္တြင္းသုိ႕ နယ္စပ္ရြာ စီႏူးမွ ျဖတ္၍ မကိန္းေတာင္ ကုန္းရြာအတုိင္း စီးဆင္းေသာ ျမစ္ ျဖစ္သည္။ ၎ရြာတြင္ ဧရာဝတီျမစ္ႏွင့္ ဆုံသည္။ ၎ရြာမွ ေရႊေခ်ာင္း (ေရႊလီျမစ္လက္တက္ေခ်ာင္း) အေရာက္ ဆန္တက္ခဲ့ရသည္။ အစုံခရီးမဟုတ္ပါ။

ေနာက္တစ္ေန႕ အင္းရြာမွ မုိးမိတ္နယ္ ျပေခ်ာင္းရြာသုိ႕ ေျမပုံအရ ပါပါတုိ႕ ေရးဆြဲထားေသာ ခရီးစဥ္အတုိင္း ဆက္လက္ ခရီးထြက္ခြာ ပါတယ္။ ျပေခ်ာင္းသုိ႕ ေရႊလီျမစ္အတုိင္း ေလွျဖင့္ စုန္ဆင္း ရမယ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ညေနၾကမွ ခရီးစတင္ ထြက္ပါတယ္။ အင္းရြာမွ ထြက္ခြာၿပီး မၾကာမီ ေက်ာက္ေတာင္ႏွစ္ခုၾကားသုိ႕ အေရာက္မွာ ညေနဆည္းဆာခ်ိန္ျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ ေလကေလး တျဖဴးျဖဴး တုိက္ခတ္လာသျဖင့္ အလြန္မွ ခ်မ္းစိမ့္လာပါတယ္။ ေတာင္ကမ္းပါးမွာ လဲ စံပယ္ကုံးမ်ား ဆြဲထားသည့္အလား ေရတံခြန္မ်ား ေဖြးခနဲ ျဖာဆင္းလာၿပီး သစ္ပင္ေပၚရွိ ေမ်ာက္မ်ားမွာ တစ္ပင္မွတစ္ပင္သို႕ ကူးလူးသြားလာ ေနၾကပါတယ္။ ေလွသမားလဲ ေလွခပ္မွန္မွန္ ေလွာ္ရင္း ည (၁ဝ) နာရီ အခ်ိန္ခန္႕မွာ ျပေခ်ာင္းရြာသုိ႕ ေခ်ာေမာစြာ ေရာက္ ရွိသြားပါတယ္။

ျပေခ်ာင္းရြာေရာက္ၿပီးေနာက္ တစ္ေန႕ မန္းကေလးရြာသုိ႕ ဆက္လက္ခရီးထြက္ရန္ ျဖစ္ေသာ္လဲ အေျခအေန ေလ့လာရန္ အတြက္ ျပေခ်ာင္းရြာမွာပဲ ေနပါတယ္။ ပါပါတုိ႕ျပေခ်ာင္းရြာ ေရာက္ရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ ေရွ႕တန္းစစ္ေျမမ်က္ႏွာ ျပင္ျဖစ္ေနေၾကာင္း သိရွိရပါတယ္။

ေရွ႕တန္း စစ္ေျမမ်က္ႏွာျပင္ မွာ အေဖာ္ကသုံးေယာက္ထဲ ဘီဒီေအယူနီေဖာင္း ကားကား ဝတ္ၿပီး ဘာမ်ား လာလုပ္သလဲ အၾကည့္မ်ဳိးနဲ႕ သူႀကီးက ပါပါတုိ႕ကုိ ၾကည့္ေနပါတယ္။ ေနာက္ ပါပါတုိ႕ ျပေခ်ာင္းကေန ဆက္သြားမလဲလုိ႕ ေမးပါတယ္။ ပါပါတုိ႕က မန္းကေလးရြာသုိ႕ ဆက္သြားရန္ အစီအစဥ္ရွိေၾကာင္း ေျပာျပရင္း သူႀကီး သံသယကင္းရွင္းရန္ တပ္မေတာ္အတြက္ ေရွ႕တန္းစစ္မ်က္ႏွာ အေျခအေနကုိ သတင္းရယူရန္ လာေရာက္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ဆက္လက္ ေျပာျပပါတယ္။

ျပေခ်ာင္းရြာမွာ ပါပါတုိ႕ႏွစ္ည အိပ္ပါတယ္။ ပထမညအိပ္ၿပီး မုိးလင္းေသာအခါ ဗုိလ္မွဴးခ်စ္ေကာင္းက ညကအိပ္မက္တဲ့ အေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ အနားမွာလဲ ေလထီး ဦးအုန္းေမာင္က ရွိပါတယ္။ ဗုိလ္မွဴး ခ်စ္ေကာင္းက သူ႕အိပ္မက္အေၾကာင္း အံ့ၾသစြာျဖင့္ ေျပာပါတယ္။

အိပ္မက္ပုံက ဒီလုိပါ။ ပါပါကုိ ဂ်ပန္ဖမ္းသြားတယ္။ ေနာက္လွံစြပ္နဲ႕ ထုိးသတ္တယ္။ သုံးခါတိတိ ထုိးတယ္။ ထုိးတုိင္းထုိးတုိင္း လွံစြပ္၊ ေကာက္သြားတယ္။ ဒီအိပ္မက္ကုိ ၾကားရေတာ့ ေအာင္ျမနင္းရန္ နီးၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း ပါပါ၊ သူတို႕ကုိ ျပန္ေျပာတယ္။

ျပေခ်ာင္းရြာမွာ ႏွစ္ရက္ေနၿပီး ပါပါတုိ႕ခရီးစဥ္အရ မန္းရြာေလးရြာသုိ႕ ကုန္းလမ္းအတုိင္း သြားပါတယ္။ မန္းကေလးရြာသုိ႕ ညေနေရာက္ေသာအခါ ရြာဟာ သုသာန္တစလို ဆိတ္ၿငိမ္းၿပီး အိမ္တုိင္း လုိလုိ တံခါး ပိတ္ထားတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ အိမ္တစ္အိမ္မွာ လူတစ္ေယာက္ကုိ လွမ္းျမင္ေတာ့ သူ႕အိမ္ကုိ သြားရာ ရြာေခါင္းျဖစ္မွန္း သိရပါတယ္။ ရြာေခါင္းေျပာျပခ်က္အရ သိရွိရသည္မွာ ေရႊဂူၿမိဳ႕ကို အေမရိကန္ႏွင့္ တ႐ုတ္တပ္မ်ား သိမ္းပုိက္ထားၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္း၊ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ရက္တုံးက အေမရိကန္ ၾသဇာခံ ခ်န္ေကရွိက္ တ႐ုတ္တပ္မ်ား၊ မန္းကေလးရြာကုိလာၿပီး ညအိပ္သြားေၾကာင္း၊ ရြာသူရြာသားမ်ား ေၾကာက္ရႊံ႕သည့္အတြက္ ရြာမွာ မေနရဲဘဲ ေတာထဲသုိ႕ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ ေနေၾကာင္း အစရွိသည္တုိ႕ ျဖစ္ပါတယ္။

ရြာေခါင္းအိမ္မွာ ပါပါတုိ႕စခန္းခ်ၿပီး ပါပါတုိ႕ဟာ တပ္မေတာ္ေထာက္လွမ္းေရး မွျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေရွ႕တန္းစစ္ေျမမ်က္ႏွာျပင္ အေျခအေနနဲ႕ ပတ္သက္၍ လာေရာက္စုံစမ္းေထာက္လွမ္းေၾကာင္း ယခု အေမရိကန္ႏွင့္ တ႐ုတ္တပ္မ်ား ေရႊဂူသုိ႕ ေရာက္ရွိေနေၾကာင္း ၾကားသိရ၍၊ ေရႊဂူသုိ႕ သြားေရာက္စုံစမ္းလုိေၾကာင္း ကုိ ရြာေခါင္းအား ပါပါေျပာျပ ပါတယ္။ ပါပါေျပာျပခ်က္ကုိ ရြာေခါင္းက ယုံၾကည္သျဖင့္ သူကုိယ္တုိင္ ေရႊဂူသုိ႕ လုိက္ပုိ႕မယ့္အေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ လမ္းခရီးမွာ ေတာေတာင္ ထူထပ္ၿပီး ဆင္၊ က်ား၊ က်ားသစ္မ်ား ေတြ႕တတ္ေၾကာင္းလဲ သူေျပာျပပါတယ္။

အစီအစဥ္အရ ေနာက္တစ္ေန႕ ေရႊဂူကုိ ပါပါႏွင့္ ရြာေခါင္းသြားၿပီး မဟာမိတ္တပ္ႏွင့္ အဆက္အသြယ္ရေသာအခါ ဗုိလ္မွဴးခ်စ္ေကာင္း ႏွင့္ ေလထီး ဦးအုန္းေမာင္တုိ႕ကုိ ျပန္လာေခၚရန္ ျဖစ္တယ္။ ေရႊဂူကုိ အရပ္သားအျဖစ္ လားဝယ္သြားရန္ သေဘာခရီးသြားရန္ ျဖစ္တယ္။ ႏြားဝယ္သြားရန္ လက္မွတ္ကုိ ရြာသူႀကီးက ထုတ္ေပးပါတယ္။ အရပ္သားအျဖစ္ ဝတ္ဆင္ရန္ တစ္ပတ္ႏြမ္း အဝတ္အထည္မ်ားကုိ ရွာေဖြ ဝယ္ယူရပါတယ္။

သားရဲတိရိစၧာန္ထူေျပာ၍ လွ်ဳိေျမာင္ ေပါေသာ ေတာႀကီးျဖစ္ေစကာမူ လူတို႕၏ ဇြဲ၊ သတၲိ၊ လုံ႕လျဖင့္ ေအာင္ျမင္စြာ ေက်ာ္ျဖတ္ႏုိင္မည္ဟူေသာ စိတ္ဓာတ္ျဖင့္ နံနက္ (၂) နာရီ အခ်ိန္မွာ ပါပါႏွင့္ ရြာေခါင္းတုိ႕ စတင္ခရီး ထြက္ၾကပါတယ္။ လင္းမွာ စားရန္ ေကာက္ညႇင္းေပါင္း ယူသြားပါတယ္။ ဓားမ တစ္ေခ်ာင္းလဲ ပါတယ္။ ရြာေခါင္းနည္းတူ ပါပါလဲ ဖိနပ္မစီး ရပါ။ ရြာအလြန္မွာ ေတာႀကီးထဲ ေရာက္သြားပါတယ္။ တစ္ေတာလုံး ဆိတ္ၿငိမ္ၿပီး ေနေျပာက္မ်ား မက်ေရာက္ႏုိင္သည့္ ၿမိဳင္ေတာမ်ဳိး ျဖစ္တယ္။ လူသြားလမ္းရယ္လုိ႕ အတည္အက် မရွိပါ။ အခ်ဳိ႕ေနရာမွာ လွည္းသြားႏုိင္ေလာက္ေအာင္ က်ယ္ဝန္းၿပီး တခ်ဳိ႕ေနရာက်ေတာ့ ကုိင္းပင္မ်ား ၊ ႀကိမ္ပင္မ်ား ေရာယွက္ေပါက္ေနေသာ လမ္းက်ဥ္းေလး ျဖစ္ပါတယ္။

လမ္းေပၚတခ်ဳိ႕ေနရာမ်ားမွာ စီးကရက္ အတုိအစ၊ မီးျခစ္ခြံ၊ စစ္ဖိနပ္၊ ေျခရာမ်ား ေတြ႕ရွိရသျဖင့္ မန္းကေလးကုိ လာေရာက္သြားေသာ တ႐ုတ္စစ္တပ္၏ ေျခရာလက္ရာျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိရပါတယ္။ ေန႕လယအခ်ိန္မွာ ပါပါတုိ႕နဲ႕ သိပ္မေဝးတဲ့လမ္းေဘး တစ္ေနရာမွာ ခ်ဲကုိထုိးရင္း ဗုံးခနဲ႕အသံျမည္ကာ လမ္းေပၚသုိ႕ ႐ုတ္တရက္ ေတာတိရစၧာန္သား အမိႏွစ္ေကာင္ ေပၚလာပါတယ္။ ပါပါတုိ႕လဲ လန္႕ျဖန္႕ၿပီး ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဆတ္သား အမိႏွစ္ေကာင္ ျဖစ္ေနတာ ေတြ႕ရလုိ႕ စိတ္ေအးသြားပါတယ္။ ပါပါလဲ ဖိနပ္ မစီးရလုိ႕ ေျခဖဝါးေတြ ႀကိမ္းၿပီး နာက်င္စျဖစ္လာတယ္။ မေလ်ာ့ေသာ ဇြဲလုံ႕လျဖင့္ ခရီးျပင္းဆက္လက္ သြားရာ ေရႊဂူၿမိဳ႕ျပင္ ဘက္မွာ တပ္စြဲထားေသာ တ႐ုတ္တပ္သုိ႕ ညေန (၄)နာရီမွာ ေရာက္ရွိ သြားပါတယ္။

တ႐ုတ္စစ္သား တစ္ေယာက္က တ႐ုတ္စစ္ဗုိလ္ဆီ ေခၚေဆာင္သြားပါတယ္။ ဗမာစကား မတတ္တစ္တတ္ စကားျပန္နဲ႕ ပါပါတုိ႕ စစ္ေဆးေမးျမန္းပါတယ္။ ပါပါတုိ႕လဲ လားလာဝယ္တဲ့ အေၾကာင္းေျပာၿပီး သူႀကီးေပးတဲ့ လက္မွတ္ကုိ ထုတ္ျပေတာ့ ပါပါတုိ႕ကုိ သြားခြင့္ ျပဳပါတယ္။ စစ္ဗုိလ္ဟာ သေဘာေကာင္းပါတယ္။ ပါပါေရေသာက္ခ်င္တယ္ ေျပာေတာ့ သူ႕ဓာတ္ဘူး ထဲက လက္ဖက္ ရည္ၾကမ္းကုိ ထုတ္ေပးပါတယ္။

ေရႊဂူၿမိဳ႕ထဲသုိ႕ ပါပါ (၂) နာရီအခ်ိန္မွာ ေရာက္သြားပါတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ အေမရိကန္စစ္ဗုိလ္ထံ သြားေရာက္ေတြ႕ဆုံကာ ပါပါတုိ႕လာရတဲ့အေၾကာင္း ကုိ ရွင္းလင္းေျပာျပပါတယ္။ အေမရိကန္စစ္ဗုိလ္က ပါပါကုိ အဂၤလိပ္စစ္ဗုိလ္လက္သုိ႕ လႊဲေျပာင္း ေပးလုိက္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္စစ္ဗုိလ္ဟာ ကတ္(စ္)ဘီ ေခၚ ၿမိဳ႕ျပအုပ္ခ်ဳပ္ေရး အရာရွိအျဖစ္ လုိက္လာေသာ စစ္ဗုိလ္ျဖစ္တယ္။ ပါပါတုိ႕ လာရတဲ့အေၾကာင္းရင္း အဂၤလိပ္စစ္ဗုိလ္က သိရွိတဲ့အခါ မင္းတို႕ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြဟာ တုိ႕မဟာမိတ္ႏုိင္မယ္သိေတာ့ တုိ႕နဲ႕လာေပါင္းတယ္၊ မဟုတ္လား 'လုိ႕ ပါပါ့ကုိ ခနဲ႕စကား ေျပာပါတယ္။' ေနာက္ပါပါ ေနထုိင္စားေသာက္ဘုိ႕ စီစဥ္ေပးတယ္။ ပါပါ့ေျခဖဝါးေတြ ေပါက္ၿပီး အနာျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ လုိအပ္သလုိ ကုသေပးရန္ ေဆးမွဴးအား တာဝန္ေပးပါတယ္။ ဖန္ေရေဆးရန္ ခြက္မရွိသျဖင့္ စစ္သား ေဆာင္း သံဦးထုပ္ကုိပဲ အသုံးျပဳပါတယ္။ ေဆးထည့္ၿပီး ေျခဖဝါးႏွစ္ဖက္စလုံးကုိ ပတ္တီး စီးထားပါတယ္။

ေဆာင္းဝင္ၿပီးျဖစ္သျဖင့္ ေရႊဂူၿမိဳ႕ဟာ အလြန္မွ ေအးပါတယ္။ မန္းကေလးကုိ ရြာေခါင္းနဲ႕ ပါပါကုိ တစ္အိမ္ထဲမွာပဲ ေနရာေပးပါတယ္။ ပါပါနဲ႕အတူ ဗုိလ္မွဴးခ်စ္ေကာင္းႏွင့္ ေလထီး ဦးအုန္းေမာင္တုိ႕ ပါလာၿပီး သူတုိ႕ကုိ မန္းကေလးရြာမွာ ထားခဲ့ေၾကာင္း လက္နက္ခဲယမ္း မီးေက်ာက္မ်ား ပါပါလာေၾကာင္း အဂၤလိပ္ စစ္ဗုိလ္အား ေျပာသြားၿပီး ျဖစ္သျဖင့္ သူတုိ႕ကုိ သြားေခၚရန္ အဂၤလိပ္စစ္ဗုိလ္က အစီအစဥ္ လုပ္ပါတယ္။

ကခ်င္စစ္ဗုိလ္ႏွင့္ စစ္သားေလးေယာက္ဟာ မန္းကေလးရြာမွာ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ဗုိလ္မွဴးခ်စ္ေကာင္းတုိ႕ကုိ ေနာက္တစ္ေန႕သြားေရာက္ ေခၚရန္ႏွင့္ ရြာေခါင္းက လမ္းျပအျဖစ္ ျပန္လုိက္သြားရန္ ျဖစ္ပါတယ္။ မန္းကေလးသုိ႕ ရြာေခါင္းပဲ ျပန္သြားရမယ္ ျဖစ္ေတာ့ ပါပါ ေရႊဂူမွာ အဖမ္းခံတယ္လုိ႕ သူထင္တယ္။ သူစိတ္မေကာင္းေၾကာင္း ပါပါ့ကုိ ေျပာတယ္။ ပါပါလဲ မသိလုိက္ဘာသာ ေနၿပီး သူေျပာတာကုိပဲ နားေထာင္တယ္။

ေနာက္တစ္ေန႕ နံနက္လင္းေသာအခါ ရြာေခါင္းဟာ လမ္းျပအျဖစ္ ကခ်င္စစ္ဗုိလ္ေနာက္သုိ႕ မန္းကေလးကုိ ျပန္လုိက္သြားရတယ္။ နံနက္ (၉) နာရီအခ်ိန္မွာ ျမစ္ႀကီးနားမွ ေလယာဥ္ပ်ံငယ္ကေလး ေရႊဂူသုိ႕ ေရာက္လာၿပီး ပါပါ့ကုိ ျမစ္ႀကီးနားသုိ႕ ေခၚေဆာင္သြား ပါတယ္။ ပါပါ့အေနနဲ႕ ပထမဆုံး ေလယာဥ္ပ်ံ စီးရျခင္းျဖစ္တယ္။ ေလယာဥ္ပ်ံေပၚမွ ေအာက္သုိ႕ ငုံ႕ၾကည့္ေသာအခါ ေရႊဂူႏွင့္ ျမစ္ႀကီးနားၾကားမွာ ေတာအထပ္ထပ္ ေတာင္အထပ္ထပ္ ေတြ႕ရပါတယ္။ အကယ္၍သာ ေရႊဂူၿမိဳ႕သုိ႕ အေမရိကန္တပ္၊ တ႐ုတ္တပ္ေတြ မသိမ္းပုိက္ေသးလွ်င္ ပါပါတုိ႕ ဒီေတာဒီေတာင္ေတြကုိ ျဖတ္သန္းသြားလာရမွာပဲလုိ႕ ေတြးမိရင္း၊ ရင္ေလးမိပါတယ္။ ေရႊဂူမွ ထြက္ၿပီး တစ္နာရီၾကာေသာအခါ ပါပါတုိ႕ ျမစ္ႀကီးနားကုိ ေခ်ာေမာစြာ ေရာက္ရွိသြားပါတယ္။ (ပါပါကုိ ေလယာဥ္ျဖင့္ လာေခၚေသာ ေလယာဥ္ေမာင္း အရာရွိကုိ ပါပါဝန္ႀကီးျဖစ္ၿပီးေနာက္ ရန္ကုန္မွာ ျပန္လည္ ေတြ႕ဆုံၾကပါေသးတယ္။ ဧည့္ခံပြဲတစ္ေနရာမွာ ေတြ႕ဆုံျခင္း ျဖစ္တယ္။)